24
luty – marzec 2021
wszystko wymyślił i koordynował. Holenderski
konstruktor Peter van Oossanen zdradził w roz-
mowie z przedstawicielami nowojorskiego klu-
bu, że miał udział w projektowaniu kila, ale nie
podpisał żadnego dokumentu, który mógłby to
potwierdzić przed sądem.
Kilka dni przed regatami Australijczycy
mieli podpisać dokument potwierdzający, że
ich jacht spełnia wszystkie regulaminowe
wymogi. Nie zrobili tego. Amerykanie stanę-
li przed trudną decyzją. Wyrzucić Australię
za burtę przy pomocy prawników, narażając
tym samym dobre imię amerykańskiego że-
glarstwa i nowojorskiego klubu, czy też sta-
nąć do walki i zaryzykować porażkę. W taj-
nym głosowaniu, zakończonym wynikiem
5:4, przesądziło, że wyścigi się odbędą.
Podczas rywalizacji na wodzie nie było wi-
dać konstrukcyjnej przewagi Australijczyków.
Po sześciu wyścigach był remis i o wszystkim
zadecydował ostatni siódmy start. Z przewagą
kilkudziesięciu sekund wygrali żeglarze z anty-
podów. Do ich zwycięstwa przyczyniły się tak-
tyczne błędy popełnione przez sternika amery-
kańskiej załogi. Tym samym goście zakończyli
dominację Amerykanów trwającą aż 132 lata.
Obrońcy nie mogli pojąć, jak to się stało. Bardzo
boleśnie utratę pucharu przeżył sternik Dennis
Conner, który popadł w depresję i przeszedł na-
wet leczenie szpitalne.
Po ostatnim wyścigu, podwodna część jach-
tu została odsłonięta i wszyscy mogli zobaczyć
tajną broń Australijczyków. Ci przyznawali jed-
nak, że ich skrzydlaty kil pomagał im przede
wszystkim jako broń psychologiczna. Od po-
czątku przeczuwali, że właśnie w ten sposób
będzie najmocniej wpływał na przebieg rywali-
zacji. Alan Bond i John Bertrand zostali bohate-
rami Australii. Jacht trafił do muzeum w Perth.
A jeden z samochodów marki Toyota nazwano
w Australii na cześć projektanta: Lexcen.
Cztery lata później Amerykanie zrobili
wszystko, by puchar wrócił do Nowego Yor-
ku. Zbudowali jacht „Stars & Stripes”, który
także ukrywali przed rywalami. Miał kil ze
skrzydłami, a całe dno pokryto folią przypomi-
nającą skórę rekina. W regatach pretendentów
ekipa Dennisa Connera pokonała dwanaście
innych załóg z sześciu krajów i stanęła do walki
o puchar. Tym razem Amerykanie dość łatwo
pokonali Australijczyków w czterech wyści-
gach. Puchar wrócił do USA. Wiele lat później
Conner przyznał: „Przegrana w 1983 roku była
najlepszą rzeczą, jaka się mogła nam przyda-
rzyć. Wcześniej nasza rywalizacja obchodziła
wyłącznie nielicznych bogatych Amerykanów.
Dla reszty społeczeństwa nie miała znaczenia.
Kiedy straciliśmy puchar, nagle stał się naro-
dową wartością. By go odzyskać, mogliśmy
otworzyć wszystkie drzwi, nawet do Białego
Domu”. Dennis Conner cztery razy prowadził
amerykańskie jachty do zwycięstwa w Pucha-
rze Ameryki. Był też pierwszym, który stracił,
a później odzyskał trofeum.
Wróćmy do filmu. Will Parker jest ambit-
nym żeglarzem, a jego dziewczyna Kate Bass
poszukuje miejsca w sporcie zdominowanym
przez mężczyzn. Żeglarski świat Willa, jak
się później okazało – ważniejszy od miłości,
wali się kompletnie, gdy popełnia błąd i obroń-
cy tracą swój narodowy skarb. Później robi
wszystko, by odzyskać puchar.
Film „Wiatr”, inspirowany prawdziwymi
wydarzeniami, nie przyniósł kasowego suk-
cesu – zarobił niewiele ponad 5 mln dolarów.
Nie stał się też znaczącym tytułem w historii
kina. Za największą wartość filmu uznaje się
zdjęcia. Chodzi nie tylko o pokazanie sportu
od strony technicznej, ale także o realistyczne
przedstawienie kultury żeglarskiej i stylu ży-
cia profesjonalnych żeglarzy lat 80. Widowi-
skowość filmu zawdzięczamy przede wszyst-
kim autorowi zdjęć. Do tej roli zaangażowano
genialnego operatora Johna Tolla. Po zdjęciach
do filmu „Wiatr”, zrealizował zdjęcia do „Wi-
chrów namiętności” oraz do „Braveheart”. Za
oba filmy otrzymał Oscara.
W rolę Willa wcielił się Matthew Modine,
a w rolę Kate – Jennifer Gray, znana przede
wszystkim z filmu Dirty Dancing, w któ-
rym tańczyła u boku Patricka Swayze. War-
to wspomnieć, że we wszystkich scenach
żeglarskich Jennifer i Matthew naprawdę
żeglowali, czasem odważnie i brawurowo.
Dla uwiarygodnienia przekazu, w filmie
pojawia się także Peter Montgomery, jeden
z najbardziej znanych komentatorów żeglar-
stwa, nazywany głosem Pucharu Ameryki.
Peter wypowiedział między innymi słynne
zdanie: „Dobry kapitan wie, że wielkie jachty
dają sławę, ale to małe łódki robią z człowieka
żeglarza”.
W filmie wystąpił też Amerykański jacht
„Stars & Stripes” (jako „Geronimo”) z regat
o Puchar Ameryki rozegranych w 1987 roku.
Wielkim wyzwaniem była scena z ogromnym
spinakerem. Ujęcia kręcono z dwóch helikop-
terów. Operatorzy kamer mieli na zdjęcia za-
ledwie 30 sekund, a jacht osiągał prędkość 18
węzłów. Choć wcześniej wzmocniono olino-
wanie, maszt trzeszczał i wszyscy się obawiali,
że za chwilę zwali się na pokład.
Na koniec ciekawostka. Po zakończeniu
zdjęć, Jennifer Grey, idąc w ślady innych
gwiazd filmu, uznała, że musi sobie popra-
wić kształt nosa i zrobiła operację plastyczną.
Reżyserowi brakowało kilku ujęć, więc po
jakimś czasie zwołał ekipę na ich dokręcenie.
Dlatego w filmie mamy Jennifer Gray ze sta-
rym nosem oraz z nowym.
Andrzej Minkiewicz
Na pokładzie „Geronimo” („Stars & Stripes”).